‘Op het nieuws hoorden we al maanden geleden over corona in China. De jongeren op het werk werden daar onrustig van. We probeerden ze gerust te stellen door te vertellen dat ze zich niet druk hoefden te maken. “Het komt niet hier, het is alleen maar een griepje,” zeiden we. Maar het kwam wel hier en het bleek meer te zijn dan alleen een griepje. Dan moet je de gekke wereld waar we nu in leven uitleggen. En dat is best lastig.’
Judith uit Koog aan de Zaan werkt in de jeugdzorg. In een woongroep wonen jongeren tussen de 10 en 18 jaar met een licht verstandelijke beperking, autisme en adhd.
Dit is het derde deel van een serie waarin bewoners aan de Parallelweg in Koog aan de Zaan vertellen over de coronacrisis.
Wat betekent de coronacrisis voor jongeren in jouw woongroep?
‘Het is moeilijk om ze te moeten vertellen dat ze nu niet naar huis mogen en dat ze beperkt bezoek mogen ontvangen. En dat buitenspelen met groepen kinderen er nu niet in zit. Zie ze maar eens binnen te houden, dat gaat gepaard met veel kabaal.
Samen kijken we naar het Jeugdjournaal, omdat het daar net iets makkelijker wordt uitgelegd. De persconferenties kijken we samen. Achteraf bespreken we dan wat er is verteld en wat dit betekent voor hun situatie. We vertellen steeds dat de maatregelen voor hun eigen veiligheid zijn, voor ieders veiligheid.
In het begin werden ze angstig als er gesproken werd over corona en was er lichte paniek. Nu zijn ze laks. Ze zien niet wat er buiten gebeurt. Ik laat dan filmpjes zien dat je in de supermarkt anderhalve meter afstand moet houden en dat je een boete kunt krijgen als je met een groepje dicht op elkaar staat.
Ze zijn zo geïsoleerd, dat ze geen idee hebben wat er buiten gebeurt.
Dat maakt dat ze nog steeds willen knuffelen en om mijn nek willen hangen. Het is lastig om steeds te moeten zeggen: “Sorry, dat kan nu niet.” Dat knuffelen missen ze wel, zeker omdat ouders nog slechts beperkt op bezoek mogen komen en ook de 1,5 meter afstand moeten houden.
Ze hopen met iedere persconferentie dat het zo voorbij is. We bereiden ze er al op voor dat de scholen wellicht tot de zomer dicht blijven. Mochten ze weer eerder opengaan, dan valt dat mee. Eerst vonden ze het niet erg om thuis te blijven, nu willen ze graag weer naar school. Maandag kunnen verschillende bewoners weer naar school. Daar zien ze erg naar uit en wij ook.
Er is veel aandacht voor kwetsbare ouderen, ziekenhuizen en verpleeghuizen. Het valt wel op dat gehandicaptenzorg en jeugdzorg niet gezien worden. Wij verlenen ook zorg en lopen ook risico.’
Wat zie jij voor veranderingen?
‘In het begin kon een maandagochtend op de weg aanvoelen als een zondag. Zo rustig was het. Maar je merkt ook dat het verkeer weer snel toeneemt.
Je ontwijkt elkaar op straat en loopt om elkaar heen, alsof je elkaar vies vindt. Het moet nu even zo.
Een bezoek aan de supermarkt kost meer tijd. We zijn nu een paar weken verder en het went wel. Dat je verplicht bent om met een karretje de supermarkt in te gaan, dat eerst schoongemaakt wordt, kassières achter plexiglas. Het went.
In het begin voelde ik heel erg de saamhorigheid. Je zat allemaal in hetzelfde schuitje. Dat was heel prettig. Zoals het applaus voor de zorg. NIn het begin werd er op grote schaal veel gedaan, en dat maakt trots. Toch is het gevoel snel aan het verwateren. We moeten dat saamhorige gevoel vasthouden en lief zijn voor elkaar, ook in de toekomst.’
Het voelt als een verloren zomer.
Wat betekent de coronacrisis voor jou persoonlijk?
‘Ik ben laatst dertig geworden. Ik had grootse plannen voor een tuinfeest, dat heb ik af moet zeggen. Ik mis de zaterdagavondborrel met vriendinnen, even ontspanning zoeken buiten de deur.
Mijn oma’s zijn angstig, tegen het depressieve aan. De muren komen op ze af. Ik probeer ze zoveel mogelijk te betrekken bij wat we doen en meemaken. Gelukkig is er een mobiele telefoon zodat ik foto’s en video’s kan doorsturen, zo ben je toch dichtbij.
Ik had allemaal plannen voor deze zomer: lekker naar het strand, naar zwembad de Crommenije, een leuk festivalletje hier en daar, naar de Jagersplas. Je bent voorlopig beperkt tot je eigen tuin. Ik ben dankbaar dat ik deze wel heb. Meer wordt het niet.’
Aan alles komt een eind. Ik hoop dat het snel voorbij is.
Serie verhalen over Coronatijd
Meer verhalen over de Parallelweg Koog aan de Zaan in coronatijd
De gevolgen van de coronacrisis verschillen vanzelfsprekend per persoon. In drie video’s en verschillende verhalen vertellen Zaankanters hoe zij deze periode beleven.
Het verhaal van Jolanda, verpleegkundige in het ZMC. Lees meer
Het verhaal van de familie Philpot die trainingen geven aan leraren in het internationaal onderwijs, lees meer
Het verhaal van Judith die op een woongroep werkt in de jeugdzorg lees meer
Beeldend kunstenaar en docent Raymond Huisman vertelt, lees meer
Beeldend kunstenaar Salwa Jabli, tevens werkzaam bij Natiaal Opera en Ballet en initiator Safeside Festival, vertelt