Jeanne (74 jaar): ‘In augustus 1970 werd de flat IJdoorn opgeleverd. Ik kan me nog goed herinneren dat het werd gebouwd. Ik woonde hier toen vlakbij. Dit is de laatste flat die werd opgeleverd, de vier andere ERA flats waren toen al klaar. Eerder waren hier volkstuinen.’
Oud-Amsterdammers vonden hier werk en een woning
Cor: ‘Toen ik kwam in 1974, was de flat al helemaal bewoond. Het zijn sociale huurwoningen. De bewoners werkten bij Bruynzeel, ADM, Albert Heijn en bij de Spoorwegen. Ook waren er ook wel mensen die bij het ziekenhuis werkten. Veel mensen kwamen oorspronkelijk uit de regio en Amsterdam.’
Aaf: ‘Dat gold ook voor mij. Ik woon er net zoals Cor al 51 jaar. We zijn dus al heel lang buren. In die tijd werkte mijn man bij de Spoorwegen. In Amsterdam had ik een klein huis, toen ik hier kwam vond ik het echt een paradijs. Het was wel erg wennen qua mentaliteit. Amsterdam is zo anders, ik ging daarom nog vaak naar Amsterdam om boodschappen te doen. Nu zou ik absoluut niet meer terug willen.’
Een paradijs voor kinderen
Aaf: ‘Toen we hier kwamen wonen, was het heel kinderrijk. Zo kon mijn zoon niet naar de kleuterschool omdat er geen plek was. Er was een lange wachtlijst. Voor kinderen was dit een paradijs. Naast de flat was de speeltuin het indianendorp. Dat was fantastisch. We waren één met elkaar.
Je paste op elkaars kinderen en ze speelden ook veel met elkaar.
Als ik van 14 hoog mijn zoon riep om thuis te komen eten, dan hoorden alle andere kinderen het ook. Zij gingen dan ook naar huis.’
Woongenot is groot
Aan het gesprek doen negen mensen mee die actief zijn voor de bewonersvereniging. Jeanne Meester, Aaf Reidinga, Rie Mol, Lida Pos, Margreet Schepenzeel, Marianne Renders. Cor Rustemeijer, Connie Teelker en Lida Koning zijn unaniem over het woongenot. ‘Het zijn prachtige appartementen. Ze zijn nog mooier geworden nadat de muren zijn uitgebroken en de woonkamer is vergroot.’
Rie: ‘Ik woon hier nu 32 jaar.
Eerder zei ik altijd dat ik echt niet in een kippenhok wilde wonen.
Tot ik hier kwam. Het was direct goed, ik hoefde niet te wennen. In een eengezinswoning heb je veel minder contact met de buurt dan hier in de flat. Dat had ik nooit verwacht. Nadat mijn man overleed ben ik zo goed opgevangen. Dat heeft me heel erg goed gedaan.’
Goede buren komen elkaar overal tegen
Lida: ‘In de coronatijd was iedereen erg behulpzaam. Mensen deden boodschappen voor elkaar. Het is heel saamhorig, dat beaamt iedereen ook altijd.
De directeur van wooncorporatie Rochdale benoemt ook regelmatig dat het een dorp op zich is.’
Instemmend zegt iedereen dat het echt een dorp is. Ze komen elkaar tegen in de lift en in de recreatieruimte.
Cor: ‘Ruim 40 jaar geleden hebben we de ketel uit het ketelhuis gehaald. Dit is nu onze recreatieruimte de Buurtkamer. In die tijd richtten we ook de vereniging op. Zo kom je elkaar vaak tegen. We organiseren veel activiteiten. Daar komen altijd mensen op af, al zou dat van mij nog wel wat meer mogen. Het was een kinderrijke flat. Dat was grandioos. Kinderen en volwassenen gingen samen schaatsen, vissen en volleyballen en sloten af met gezamenlijke barbecues. Het was een gezellige tijd. Nu zijn de nieuwe bewoners 55 jaar of ouder, daardoor is dat wel veranderd. Nadat de kinderen de deur uitgingen, vertrokken hun ouders soms ook.’
Lief en leed delen
Aaf en Jeanne ‘Wij zijn van Lief en Leed. Nieuwe bewoners verwelkomen we met een bloemetje, we vragen dan of ze lid willen worden van de bewonersvereniging. Is er iemand ziek, dan gaan we langs met een fruitmandje. Wanneer een echtpaar een jubileum viert, komen we met bloemen. En bij een overlijden nemen we op gepaste wijze afscheid.’
Bewoners voelen zich niet verheven boven een ander
Lida: ‘Er zijn 196 woningen, we hebben 170 leden. Bewoners voelen zich betrokken. Als iets niet goed gaat, dan hoor je het ook. Er zijn altijd punten om te bespreken met het bestuur van de bewonersvereniging. Zo denken we mee over de huurverhoging en het onderhoud. Voor de flat zijn tuintjes die de bewoners zelf onderhouden. We hebben hier ook een jeu de boulesbaan.
Het is een schone flat, mensen gaan er zorgvuldig mee om.
De sfeer van IJdoorn willen we graag zo houden. Mensen willen hier graag wonen, er is een wachtlijst. Tachtig procent van de mensen staat hier naast elkaar, ze voelen zich niet verheven boven een ander. Er is een harmonieuze sfeer. ‘
Flat is dorp op zich
‘Doordat veel mensen niet meer werken, hebben mensen ook de tijd voor elkaar. Met barbecues en met mooi weer nemen ze de stoelen mee naar buiten. ‘Het is altijd gezellig, ook met de paas- en kerstbrunch. Dit zijn de leuke dingen. We hebben hier ook een filmzaal’, lachen ze. Er staat inderdaad een groot televisiescherm, dat dient voor de filmavonden. En de mensen benoemen enthousiast hoe leuk laatst de busreis was naar De Biesbosch.’
IJdoorn viert in augustus 55 jarig-bestaan
De viering van het 50-jarig bestaan in 2020 ging niet door vanwege de coronamaatregelen. ‘Dat was een enorme teleurstelling. Dit keer gaan we er daarom extra genieten.’
Na vijf decennia vol saamhorigheid, kinderstemmen, filmavonden en tuintjes vieren de bewoners van IJdoorn hun 55-jarig bestaan. En dit keer — zeggen ze stralend — laten we ons feest door niets meer tegenhouden.
