‘Het is hier zo gezellig. Het is altijd leuk. We gaan knutselen en gaan iets koken met de ingrediënten die voor ons klaarliggen.’
De kinderen van de meidenclub zijn razend enthousiast over de meidenclub. Elke maand wordt er iets leuks, geks en tofs gemaakt. Al bijna zes jaar zet Evelien van As zich in voor de Meidenclub Safiya in Poelenburg in Zaandam.
De buurtbewoonster zag de vraag in de buurt, dat jonge meiden in speelparken rondhingen en bij gebrek aan geld niet deelnamen aan naschoolse activiteiten.
Iedere maand zetten Zaankanters voor Elkaar en de Gemeente Zaanstad vrijwilligers in het zonnetje door de wijkwaardering. Evelien van As kreeg de wijkwaardering toegekend voor haar inzet voor de meidenclub. Meer verhalen over de wijkwaardering lees je hier.
Bakken en knutselen
Naïma Toutouh, opbouwwerker van het sociaal wijkteam in Poelenburg vertelt: ‘Evelien heeft jaren geleden de meidenclub Safiya opgericht. Meisjes van 6 t/m 12 jaar komen eens per maand bij elkaar bij een bewonershuis van Parteon. Dit is hun moment! De helft van de meiden gaat knutselen en de andere helft gaat iets bakken. Halverwege de middag ruilen ze van plek. We zijn heel blij met de activiteit die Evelien organiseert. Iedere keer helpen er moeders mee.’
Evelien is een lieve, zorgzame vrouw met een groot hart en luisterend oor.
Delen van de voortuin
Evelien van As: ‘Zeven jaar geleden kwamen we met onze dochters van 6 en 8 jaar in Poelenburg wonen. Wij hadden een voor- en achtertuin, veel andere bewoners in de wijk hebben dat niet omdat ze in flats wonen. Daarom wilden we onze voortuin delen met de buurt. We hebben er een grote trampoline in gezet en daar kwamen steeds meer meiden op af. Het idee ontstond om nog meer te doen en er een clubje van te maken. De kinderen bedachten de ideeën en ik ging op zoek naar de ruimte. Parteon had een ruimte op de hoek van de Wachter en Heuvelstraat waar we gebruik van konden maken.’
Safiya: puur, eerlijk, dat is wat we zijn.
‘De meiden kozen de naam en het logo van Safiya. Dat is Arabisch voor zuiver, puur, eerlijk. Dat is wat we zijn als club. De enige regel die we hier hebben is dat we alleen mooie dingen doen en elkaar complimenten geven. Zo houden we het gezellig. Iedereen is welkom, we zijn blij met iedereen.
In de wijk trekken Turken naar elkaar toe, de Marokkanen gaan vooral met elkaar om en dat geldt ook voor de Nederlanders. Je leert in de buurt eigenlijk alleen de bewoners kennen met dezelfde cultuur.
Bij onze club komt iedereen samen en dat werkt heel goed.
We hadden ook Somalische meiden, maar die zitten nu op het vervolgonderwijs. Het is de uitdaging om iedereen zich welkom te laten voelen.’
Kleinschalige club
‘Er is plaats voor vijftien meiden. Soms zijn het er twaalf, een andere keer zijn het er tegen de twintig. Het is een bewuste keuze om het klein te houden, zo leer je elkaar kennen. Als het te groot wordt, verlies je dat. Nu kan ik met de kinderen meeleven en bijvoorbeeld bij een moeder langs gaan als ik zie dat het niet goed gaat met een kind. Het levert heel mooie contacten op.
Voor mij is de beloning dat de kinderen het super naar hun zin hebben, ook met elkaar.
Een moeder die meewerkt als vrijwilliger: ‘Thuis zitten de kinderen alleen voor de tv. Dit is zoveel leuker.’
Evelien: ‘Het kost € 1 per keer. We vragen bewust een kleine bijdrage om te laten zien dat het altijd iets kost. Parteon stelt de ruimte beschikbaar, de gemeente geeft een ondersteuning, wij als vrijwilligers geven onze tijd. Samen maken we het werkelijkheid als we allemaal iets inbrengen. Door samen de schouders er onder te zetten maken we het leven veel mooier.’
De achtergrond
Naïma Toutouh: ‘De meiden willen het liefst wekelijks bij elkaar komen. Je ziet dat ze heel blij zijn, dat ze iets aan het proberen zijn dat ze thuis niet doen. Ouders hebben vaak geen geld voor naschoolse activiteiten of een sportclub. Vaak hebben de ouders niet de achtergrond om dat soort leuke momenten met een opgroeiend meisje voor elkaar te krijgen. Voor de meiden is het daarom extra plezierig. Onder begeleiding van ons vinden ze het heel prettig. Er is nauwelijks of geen ruzie, ze gaan in harmonie met elkaar om.’
Vertrouwde plek
Naïma: ‘De meiden weten het goed te vinden. We hebben een groep vaste bezoekers en af en toe komt er een nieuwe bij. Als ze twaalf of dertien worden en naar de middelbare school gaan, dan nemen ze afscheid. Dat kost moeite omdat dit zo’n vertrouwde plek voor ze is geworden de afgelopen jaren.
Het sociaal wijkteam stimuleert graag dit soort initiatieven waarbij bewoners in de eigen wijk aan de slag gaan met de jeugd. Zij zijn de toekomst. Kinderen in Poelenburg zijn behoeftig, en zijn vaak op financieel maar ook op allerlei andere gebieden kansarm.
Qua ontwikkeling en taal staan ze vaak op achterstand, daarom juichen we initiatieven zoals dat Evelien van harte toe.
Uitbreiding gewenst
We bespreken met de initiatiefnemers wat er nodig is en of er animo, ruimte en geld is voor uitbreiding. Waar liggen de kansen? Het is een zoektocht, soms lukt het, soms niet. We zijn er voor de bewoners die iets kunnen betekenen voor de buurt.
We zijn blij met elkaar
We zouden graag willen uitbreiden, want de meiden zouden het liefst twee of zelfs vier per maand bij elkaar willen komen. Dat is voor Evelien niet mogelijk naast haar werk. Wie weet, is er een andere buurtbewoner die ook belangstelling heeft om als vrijwilliger op woensdagmiddag samen met de meiden een activiteit te organiseren. Samen zijn we veel sterker.’
Evelien vult aan: ‘Het staat of valt met de inzet van vrijwilligers. In het verleden gingen we nog wel eens naar het Twiske of huurden we een springkussen. Als er meer vrijwilligers actief worden, dan zouden de meiden iedere week kunnen komen. De behoefte is groot.’